අවසන් කවිය...

මතකයෙ  සියලු දේ කැටි කොට යලි දෙන්න

අවසන් වතාවට නොදැකම ඔබ යන්න...

ඔබෙ දිවි මගට යලි හිරු සඳු නැග එන්න

මගේ තරු එලිය සඟවමි යලි නොපෙනෙන්න...

~නෙතුපුල්~

යතාර්ථය

නුඹත් දන්නා
මමත් දන්නා
වෙන කිසිවෙකුත්
නොදන්නා
යතාර්ථය...

~නෙතුපුල්~

මෙරුවෙක් පන් සිලට කිව් කව...

අඳුරු රැය දිදුලන

සිත් තුටින් පුරවන

මද සුළගෙ නැළවෙන 

නුඹ තරන් වෙන කිසිත් සොඳුරුද?

නැවත යන්නට බැරී

වෙනතක් බලනු නොහැකී

දිවි අඳුරු මැකුනී 

මගේ දිවි නුඹ හටම පුදමී...

සතුට හිමි මොහොතයි

එහෙත් නුඹ තව දිදුලයි

මියැදුනත් සතුටුයි 

නුඹේ උණුසුම සදා මතකයි...

~නෙතුපුල්~

මගේ පරණ පොස්ට් එකකට ඇනෝල දෙන්නෙක් ලියපු දේවල් නිසයි මට මේ කවිය ලියවුනේ...පරණ කවිය මෙතනින් බලන්න...

http://nethupulgesithuwili.blogspot.com.au/2015/10/blog-post.html

තනිකමේ උණුසුම...

මට නුඹ දැනෙන තරමට නුඹ හට මමද

දැනෙනා තරන් තව කිසිවක් සුන්දරද...

නුඹ හෙට ගියත් දුර ගමනක් තනිකඩව

ඔබෙ හද තබා ගමි මා ළඟ උණුහුමට...

~නෙතුපුල්~

පසුව ලියමි: දැනුයි මම දැක්කේ මේ මගේ 75 වන පොස්ටුව කියල. සිතුවිලි 75 කියන්නෙත් ලොකු ගානක්...ඒ ගැන වෙනම සිතුවිල්ලක් ලියන්න ඕනි...

මා වෙනුවෙන් දුක් වන අම්මාට...

කොහොමත් දිරා යන මගෙ කය රැක ගන්න

මොකටද තවත් දීගෙක යන්නේ හනික

තනිකම පොදුයි සැම හට මැරෙනා දිනක

ඒ වෙනුවෙන් කුමට වදවෙන්නේ සැවොම...

සිතනා බව දනිමි නුඹ මා ගැන නිතර

එනමුත් මවුනි නැත ඉඩ තව කෙනෙකුන්ට 

දිවි මග හරිම සරලයි තනිකඩ කමට

ඒ දිවි මගට වෙනසක් ඕනෑ කුමට...?

~නෙතුපුල්~

මලක් හිරුට කිව් කව...

පෙති විදාලන මලක රොන් බිඳු

උරන්නට බමරුන් සිටියි

මගේ පෙති වල දැවටි යන්නට

දහස් බමරුන් මෙහි ඇදෙයි...

හිරු කිරණ ලද මලේ පෙතිවල

රැඳුනු උණුසුම තව තියෙයි

පෙම් කරන්නේ හිරුට පමණයි

ඇවිත් යන බමරුට නොවෙයි...

~නෙතුපුල්~

...කලින් මම ලිව්ව කවියට ඇනෝ කෙනෙක් ලියපු පිළිතුරු නිසදැස නිසා මට මෙහෙම අදහසක් හිතට ආවේ...
පරණ කවිය මෙතනින් බලන්න...http://nethupulgesithuwili.blogspot.com.au/2015/10/blog-post.html

නෙතුපුල්ගෙන් දෙවෙන්ද්‍රෙරා සං වෙත...

ජයලත් මනෝරත්නයන්ගේ ගුරු තරුව නාට්‍යයේ මෙහෙම සංවාදයක් තියෙනවා...

මාලිනී: 

...එතකොට හෙට ඔබ නෑ. ඔබ ඉන්නේ අද විතරයි...අද දවස හමාර වුනාම හෙට දවස. අදත් හෙටත් දෙකම එකයි. අද අපි දෙන්නා ඉන්නවා. හෙට මම විතරයි...හෙටත් අනිද්දටත් කවදාටත් මම විතරයි...

...මොකද්ද වෙනස? අද වගේම හෙටත් කවුරුත් නැගිටිනවා. කනවා බොනවා. වැඩට යනවා. කතා බහ කරනවා. මාත් මේ ඔක්කොම කරනවා. එත් මම විතරයි...ඔබ නෑ...

සාහිත්‍ය ගුරුතුමා:

තව කල් දැම්මත් කවදා හරි යන්න එපායැ. මොකටද කල් දාලා? ඉක්මනින් ගිය තරමට ඉක්මනින් එන්න පුළුවන්.

...නොගියොත් යලිත් ආ නොහැකිය. යාම හොඳය. ගොස් ඊම ද හොඳය.ලොව ඇත්තේ යාම් ඊම්ය. නෑවිත් යන්නට බැරිය. නොගොස් එන්නට බැරිය...

මේ සංවාදයේ මුල් තියෙන්නේ මළවුන්ගේ අවුරුදු දා කියන පොතේ...මේ ඔක්කොම කියවද්දී නෙතුපුල් ට හිතුනු දේ මේ මුල් සංවාද තරන් හර බර නැතුව ඇති...එත්...මේ විදිහට හිතන්න තරන් නෙතුපුල්ට නම් ශක්තියක් නැහැ...

නොයා එන්නට බැරි වුනත් නුඹ 

එපා යන්නට දමා තනිකර

නැවත එනතුරු පෙරුම් පිරුමට

නොහැක මට තනිකමින් ඉන්නට...

හෙටත් හිරු පායාවි - අලුත් මල් පීදේවි

දිනක් ගතවී යාවි - මමත් මෙහි තනි වේවි 

මලට හිරු ඇවැසිමය පෙති විදා පුදන්ට 

මටද නුඹ ඇවැසිමය සිනාවක් පුබුදන්ට...

~නෙතුපුල්~