තනිකමේ සිතුවිලි...

ඝනදුරු රැයක සීතල නැති කරලන්න

බියකරු සිහිනයෙන් මා මුදවා ගන්න

පියකරු වදන් මා සවනත මුමුනන්න 

කෙදිනද එන්නෙ මා තුරුලට අරගන්න...

සඳ උණුහුමෙහි සාවිය වී නිදන්නට 

දෙතොලත රැඳුනු පිණි බිඳුවක් පිසින්නට 

ගං දිය රැලක සිසිලස ගත වෙලන්නට 

හෙට දුර වැඩිය මග බලමින් හිඳින්නට...

~නෙතුපුල්~

"සඳ උණුහුමෙහි සාවිය වී නිදන්නට" කියල මට ලියල දුන්න කළු හිම ගැන නොලිව්වොත් මම ආත්මාර්ථකාමී වෙනවා...මම හිතන්නේ ඒක තමයි මේ කවියට තියෙන ලස්සනම පදය...