"අහසට තරු කැට සහසක් ආවත් කිසිදා එපා කියයිදෝ
සයුරක රල රැළි බිඳෙන තරමටම වෙරලක් හඬා වැටෙයිදෝ..."
මේ ඔයා මට ලියල එවපු සම්පුර්ණ කරන්න බැරි උන කවි පද දෙක...මෙච්චර කල් මට කෙලින් නොකියපු හැම දේම ඒ පද දෙකේ කියවෙනවදත් මන්දා...ඒ ගැන හිත හිත ඉන්නකොට මගේ හිතේ ඇතිවෙච්ච දුක නැතිවෙන්නයි මම මේ කවිය ලිව්වේ ...ඔයාට නං ගානක් නැහැ...ඒත්...මේ කවියෙන් කියවෙන යථාර්තය තමයි මාව දවස ගානෙම ටිකෙන් ටික මරල දාන්නේ...ආදරේ කියන දේ ගැන මම තිබ්බ විස්වාසේ කඩල බිඳලා දාන්නේ...
මලකින් රොන් බිඳුවක් ගත් පමණින් බඹරිඳු ඒ මලෙහිම නොරැඳේ
ගඟකින් දිය බිඳුවක් බිව් පමණින් මොනරිඳු ඒ අසලක නොරැඳේ
ඇතින් තරු කැටයක් දිලි පමණින් අහසම ඒ එළියෙන් නොදිලේ
හදකින් පෙම් කුසුමක් ලත් පමණින් කිසිදා ඔහු දිවියේ නොරැඳේ...
~නෙතුපුල්~
No comments:
Post a Comment