බලාපොරොත්තුව...

දහස් වර සිහින දුටු

සොඳුරු වූ 

ඒ දවස...

උදා වේවී කියා

බලා සිටිනෙමි 

තවම...

~නෙතුපුල්~

ජීවිතය සහ මනුස්සකම...

සුජී දීපන් ෆෝන් එක ළමයෙකුට...

මේ වීඩියෝව දැකපු පලවෙනි වතාවේම මට හිතුන ඇයි මේ මනුස්සයට මෙච්චර හිනා වෙන්නෙ කියල...පහු වෙලා හරි මුණු පොතේ සාධාරණ පොස්ට් එකක් දාල තිබුන...ඒ ලින්ක් එක මෙතනින් බලන්න:
https://www.facebook.com/801928453229889/photos/a.810756802347054.1073741829.801928453229889/895914413831292/?type=1&__mref=message_bubble

ගොඩක් දෙනා මනුස්සකමක් ඇතුව මේකට කොමෙන්ට් දාල තිබුනත් එක්තරා පුද්ගලයෙක් මෙහෙම ලියල තිබුන:

මමනම් මේ කතා කරන විදිය දකින්නේ ඒ අම්මගේ අසරණ කමක් හෝ දුප්පත් කමක් විදියට නෙවෙයි, දෙනෝදාහක් ගැවසෙනතැනක සංවරයක් නැතුව කරන ඉතාම පහත් කතාවක්... හොදින් බලන්න මේක වීඩියෝ කරන්නේ පිටරටක කෙනෙක්.. අරාබියෙන් මේ කෙනාට කියනවා හෙමින් හෙමින් කතාකරන්නකියලා. මෙය ඇසින් දකින කෙනාඋනත් දකිනවා මේ කතාව නරක දෙයක් කියලා ඒක නිවැරදි කරන්න හොද දෙයක් නෙවෙයි. දැඩිලෙසපිළිකුල් කලයුතු දෙයක්.... ඒවගේම..මේ කතාවඅම්මා කියන සළුවෙන් වහන්න එපා...ඒක සංවර අම්මලාට කරන අපහාසයක්....

මේක දැක්කම පුදුම හිතුන මෙහෙම මිනිස්සුත් ඉන්නවනේ මේ ලෝකේ කියල.

මිනිස්සුන්ගේ සංවර කම, හොඳ කම තියෙන්නේ ඒ මනුස්සයට දරාගන්න පුළුවන් තරමේ ආකෘතියක් ඇතුලේ ඉන්නකල් විතරයි...සාමාන්‍ය පවුල් වල ඉපදුනු, සමාජයේ නරකයි කියල වර්ගීකරණය නොවුනු අපිත් කවමදාකවත් නරක වචනයක් කියල නැද්ද? අපිත් මේ තරමින්ම අසරණ වුනොත් මම නං හිතන්නේ නැහැ අපිත් කියයි කියල අනේ ඩාර්ලින් ඔය ෆොන් එක ළමයෙක්ට දෙන්න කියල....

මේ කාන්තාව කොයි තරම් ප්‍රශ්ණ ගොඩක ඉන්න ඇත්ද? ඒ ඇමතුම විසන්ධි වුනාම ආපහු ලංකාවට කතා කරන්න තරන් සල්ලියක් ඒ මනුස්සයට තියෙන්න නැතුව ඇති...ඒ තරමටම තරහ යන එක සාධාරණයි...ඒ කාන්තාවට එතන ඒ විදිහට කතා කරන එක හරි නැහැ කියල තේරුම් ගන්න පුළුවන් තරන් උගත් කමක්, සමාජ දැනුමක් තිබ්බනං මම නං හිතන්නේ ඒ විදිහට වෙන මිනිස්සුන්ට බැලමෙහෙවරකම් කරන්න රට යන්න සිද්ධ වෙන එකක් නැහැ...

වෙන මිනිස්සුන්ට හිනා වෙන්න කලින්...විවේචනය කරන්න කලින්...ඒ තත්වේ තමන්ටම ආරෝපණය කරගෙන බලන්න පුළුවන් උනානං හරිම වටිනවා...

~නෙතුපුල්~

නුඹ හා මම...

ලැබුනොත් ඉඩක් යන්නට මා හැර දුරට

යනවද මා දමා නැවතත් නොඑන්නට

මිදුනොත් නුඹේ සිත මාගෙන් මොහොතකට

නැවතත් හැරී නොම ඒවිද මා වෙතට...

සිහිලැල් පවන වෙන්නට වියලුනු සිතට

මිහිරැති දසුන වන්නට නුඹ මා නෙතට

සෙනෙහස් වදන් අසනට මා සවනතට 

පමණයි අවැසි වුයේ මා හදවතට...

වෙනසක් කරන්නට නම් නුඹේ දිවි මගට

කිසිදා නොසිතුවෙමි මා එක් මොහොතකට

සෙනෙහස පිරුණු දිවි මග නුඹ හට උරුම

සැමදා විඳින්නට පතනෙමි පිවිතුරුව...

~නෙතුපුල්~

බිඳුණු සිතුවිලි...

නුඹ නිසා මා නෙත් අගින් ආ

කඳුළු ගැන නුඹ නොදන්නේ

නුඹ නිසා මා පැතු පැතුමන්

කිසි දිනෙක නෑ දැනෙන්නේ...

අහස ඉල්ලා හඬන දරුවෙක්

වගෙයි මට මා දැනෙන්නේ

බිඳුණු දිවි මග සොයන බවකුයි

මෙදින මා හට සිතෙන්නේ...

සෙනෙහසින් මා සිතින් බැඳුනත්

නොමැත පාරමි පුරන්නේ 

නුඹ මගේ නොව මා නුඹේ නොව

එයයි උරුමය මේ භවේ...

~නෙතුපුල්~