ලැබුනොත් ඉඩක් යන්නට මා හැර දුරට
යනවද මා දමා නැවතත් නොඑන්නට
මිදුනොත් නුඹේ සිත මාගෙන් මොහොතකට
නැවතත් හැරී නොම ඒවිද මා වෙතට...
සිහිලැල් පවන වෙන්නට වියලුනු සිතට
මිහිරැති දසුන වන්නට නුඹ මා නෙතට
සෙනෙහස් වදන් අසනට මා සවනතට
පමණයි අවැසි වුයේ මා හදවතට...
වෙනසක් කරන්නට නම් නුඹේ දිවි මගට
කිසිදා නොසිතුවෙමි මා එක් මොහොතකට
සෙනෙහස පිරුණු දිවි මග නුඹ හට උරුම
සැමදා විඳින්නට පතනෙමි පිවිතුරුව...
~නෙතුපුල්~
No comments:
Post a Comment