සලමින් සෝ සුසුම්
දරමින් මහද තනිකම්
හෙලමින් කඳුළු උණුහුම්
මග බලා සිටියා... එනකම්...
නොදුටු ඒ කඳුළැලි
නොඇසුනා කිසිදාක...ඒ ඉකි
නොබැලුවා ඔහු නිති
මුලා වූ කල ඇගේ දිවියෙහි...
හෙලු කල කඳුළැල්
නොමැති වූ කල හසරැල්
නොලද ඒ පෙම් මල්
බලා හිඳිනේ කිමද...තව කල්?
~නෙතුපුල්~
No comments:
Post a Comment